Οι εμπειρίες μου ώς ένας νεαρός Έλληνας μετανάστης στην Ευρώπη.

Εδώ και 8 χρόνια, ζώ μόνιμα στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Η απόφαση μου να φύγω απο την χώρα που γεννήθηκα αποδείχτηκε να είναι η σοφότερη απόφαση της ζωής  μου. Όχι οτι δεν υπάρχουν δυσκολίες και όλα είναι ρόδινα. 

Αλλά η μετανάστευση μου έδωσε προβάδισμα και πλεονεκτήματα έναντι άλλων ανθρώπων που δεν έχουν ζήσει σε άλλη χώρα εκτός της μητρικής τους, ή έχουν ταξιδέψει σε άλλες χώρες.

Όταν πρωτοήρθα στο Δουβλίνο,  δεν ήξερα κανέναν εδώ. Έτσι άρχισα να κάνω παρέα με ανθρώπους από πολλές άλλες εθνικότητες. Έμαθα καινούρια ήθη και έθιμα, κυρίως του ντόπιου πλυθησμού. Έμαθα να σκέφτομαι με άλλη νοοτροπία, να βλέπω τα πράγματα από άλλη σκοπιά. 

Και σε πολλές περιπτώσεις είδα που μπορούσα να βελτιώσω η να αλλάξω το τρόπο σκέψης μου, πώς να μάθω να σκέφτομαι όπως οι Ιρλανδοί και οι άλλοι λαοί που ήρθα σε επαφή. Στην αρχή δεν αντιλαμβανόμουν τις αλλαγές που γινόταν στις αντίληψεις μου.  Ήταν δύσκολο να εδραιώσω φιλίες, να βρώ εργασία που να με ικανοποιεί και να μην πέφτω θύμα εκμετάλευσης. 

Αλλά όλα αυτά τα μαθήματα ήταν πολύτιμα μαθήματα ζωής, που με ανάγκασαν να χρησιμοποιήσω το κεφάλι μου για να επιβιώσω. Αφού έμαθα την νοοτροπία των ντόπιων, άρχισα να καταλαβαίνω που κάνουμε λάθος ώς Έλληνες σε εργασιακά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και άλλα θέματα. Και πού φυσικά έχουμε πρωταιρήματα. 

Με τα χρόνια άρχισα να χάνω την στενή και περιορισμένη αντίληψη που έχουν οι περισσότεροι Έλληνες αλλά και οι ντόπιοι Ιρλανδοί. Σαν κάποιος να μου έδωσε έναν μαγικό καθρέπτη που κάθε φορά που κάνεις κάποια λανθασμένη κίνηση και απορείς τί κάνεις λάθος, να σου το φανερώνει. 

Η νοοτροπία μου άλλαξε, τα πιστεύω μου άλλαξαν. Τότε άρχισε μια άλλη μάχη: να διαπιστώσω πού ανήκω πλέον. Όταν είμαι στην Ιρλανδία και μιλάω με τους Ιρλανδούς φίλους, υπάρχουν φορές που αναπόφευκτα τους κριτικάρω σε όλα αυτα που κάνουν λάθος και τους δίνω μια διαφορετική λύση στο πρόβλημά τους. 

Πολλές φορές το αντιλαμβάνονται  λάθος και νομίζουν ότι είμαι σνόμπ. Και ναι, υπάρχει ζήλεια και ξενοφοβία ανάμεσα και στους Ιρλανδούς, ειδικά σε ότι είναι και ξένο αλλά και διαφορετικό και καλύτερο.

Το ίδιο συμβαίνει και με πολούς Έλληνες όταν επισκεύτομαι την Ελλάδα. Κάποιες φορές οι  συγκενείς και φίλοι δεν αντιλαμβάνονται κάποια επιχειρήματα που χρησιμοποιώ σε συζητήσεις μας, αν και δείχνουν σίγουρα ενδιαφέρον. 

Πολλοί παραδειγματίζονται, άλλοι έρχονται σε άβολη θέση. Κάποιοι με θαυμάζουν, άλλοι με φθονούν. Απλά γιατί σκέφτομαι πράγματα που αυτοί με την περιορισμένη «εθνική» τους αντίληψη, δεν μπορούν. 

Η διαφορά μας είναι ότι εγώ πλέον είμαι και αισθάνομαι κοσμοπολίτης. Δεν αισθάνομαι Έλληνας μόνο, αλλά και Ευρωπαίος και πολίτης του κόσμου. Κάποια χαρακτηριστικά του «τυπικού»  Έλληνα τα έχω αφήσει πίσω μου. Και κάποια άλλα από αυτά τα χαρακτηριστικά τα χρησιμοποιώ συχνά για να αποκτήσω πρωταίρημα έναντι των Ιρλανδών και άλλων συναδέλφων άλλων εθνικοτήτων. 

Για μένα το να είσαι Έλληνας δεν είναι πλέον να είσαι κολλημένος στην «παράδοση,» αλλά να χρησιμοποιείς κάποιες παραδόσεις στο να εμπλουτίσεις την ζωή σου. Την φιλοξενεία, το φαγητό, το φιλότιμο, την εργατικότητα και την «ανοιχτή καρδιά» του Έλληνα τα κουβαλάω πάντα μαζί μου και τα χρησιμοποιώ τακτικά για να κερδίσω ανθρώπους και επιχειρήματα. 

Αλλά την στενομυαλιά, τον φόβο για κάθε ξένο και διαφορετικό ή προοδευτικό, την τυφλή αποδοχή της ιδεολογίας των γονέων μας, την αποπνικτική πολλές φορές σχέση μεταξύ γονέα-παιδιού ή μεταξύ δύο εραστών, όλα αυτα τα έχω αφήσει πίσω. Και η σχέση μου με την θρησκεία και την «Ορθοδοξία» έχει φυσικα αναπόφευκτα αλλάξει. 

Υπάρχει Ελληνο-ορθόδοξη εκκλησία στο Δουβλίνο, και έχουμε και Ορθόδοξο ιερέα που είναι Ιρλανδος στην καταγωγή. Άλλαξε θρησκεία κατά την παραμονή του στην Κύπρο, και ενώ υπηρετούσε στον Ιρλανδικό στρατό και τα Ηνωμένα Έθνη μετά την εισβολή των Τούρκων στη Μεγαλόνησο. 

Έτσι μπορώ να διατηρώ κάποια από τα αγαπημένα μου έθιμα όπως αυτά του Πάσχα, αλλά χωρίς να είμαι αδιάλλακτος σε θέματα δόγματος. 

Τα Χριστούγεννα για παραδείγματος χάρη, τα γιορτάζω με τρόπο «Ιρλανδικό» ή «Ευρωπαικό.» Πηγαίνω σε Καθολική ή Προτεσταντική εκκλησία με φίλους. Δεν χρειάζομαι να ακολουθώ απαραίτητα τα Ελληνικά έθιμα, παρά μόνο αυτά που μου αρέσουν. Όπως παραδείγματος χάρη την κοπή της Βασιλόπιτας (όπου η μητέρα μου στέλνει ανελιπώς κάθε χρόνο ταχυδρομικώς)! 

Έχω γενικά αποδεχτεί πολλά έθιμα απο την Ιρλανδία και εθνικές εορτές. Όπως την ημέρα του Αγίου Πατρικίου και το περίφημο «Χαλοουίν.» Ενώ έχω εγκαταλήψει τελείως κάποιες άλλες Ελληνικές εορτές όπως ο Δεκαπενταύγουστος.

 Εθνικά και θρησκευτικά έθιμα είναι απλά ένα παράδειγμα για τον νέο τρόπο σκέψης και κουλτούρας που έχω αποκτήσει. Ένα υβρίδιο πολιτισμικό, που πολλές φορές μου φέρνει πλεονεκτήματα, ενώ άλλες απλά κάνει την ζωή μου πιο πολύχρωμη, ενδιαφέρουσα και διαφορετική. 

Αισθάνομαι απίστευτα τυχερός που είμαι ικανός να έχω αυτή την εμπειρία. Γιατί παρά τα προβλήματα, τον ρατσισμό μερικές φορες και όλες τις δυσκολίες, δεν θα επιθυμούσα ποτε να γυρίσω πίσω σε αυτο που ήμουνα. Τώρα βλέπω τα πράγματα διαφορετικά και εάν ποτέ γυρίσω στην Ελλάδα, δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να χάσει όλα αυτά που κέρδισα από την διαμονή μου στην Ιρλανδία.